
نماز، پرازگاه روح، جویبار تطهیر کننده ی قلب، روشنای چشم عارفان، تکیه گاه مطمئن سالکان و رهپویان و پشتوانه ی آرامش و تسکین روان انسان است. فرصت نماز، بهشتی است که انسان برای اعتلا و انبساط دورن خویش می آفریند، آسمانی است که پذیرای بال های پرواز می شود و کشتی نجاتی است که از موج خیز حادثه ها، به ساحل فلاح و سلامت می رساند. گسترش فرهنگ نماز، تضمین مصونیت، تعالی و بالندگی و همدلی و یگانگی جامعه است. مگر می شود کسی نماز بخواند و در زمزمه های آن، هر روز «مغضوبین» و «ضالین» را ...