
سخن را با نام یکتای هستی بخش آغاز می کنیم. جهان را خلق کرد و انسان را اشرف مخلوقات آفرید و او را از زمانی که نطفه ای کوچک بود رزق و روزی داد و جایگاه او را در بطن زن قرار داد تا این وجود لطیف و مهربان با پرورش او در درون وجودش ایثار و فداکاری را به نهایت برساند و لطف و رحمت بیکران الهی را به او بشناساند و آنگاه که این موجود کوچک قدم به عرصه حیات گذاشت، زن، (مادر) نام گرفت و شیر این اکسیر حیات در وجودش جریان یافت تا قطره قطره غنچه نو شکفته را سیرآب نماید. بهداشت و حفظ سلامت مادر چون ...