
یادمان باشد اگر بر فراز دل مان پرواز نکنیم، وسعت مهر ورزی را باور نخواهیم کرد و زمانی که گذشته را رها نمی کنیم، خود را در آغوش سرد تکرار می سپاریم. اگر نگاه مهربانی نداشته باشیم، ناچاریم نهال تنهایی مان را با ریزش اشک هایمان آبیاری کنیم و این درد پنهانی را با آسیب های آشکاری که به دیگران وارد می کنیم، توجیه می کنیم. و هنگامی که صادق نیستیم و همچنان به افتخار باورهای نادرست خود را تشویق می کنیم، عریانی تنهایی خویش را با تن پوش غرور و تکبر به روح خویش تحمیل می کنیم. یاد ...